© foto: Ermindo Armino Sittard

“Toch heeft de ommekeer niet zo abrupt plaatsgevonden als velen denken”, verklaart Beckers. “Dat is een proces van jaren geweest. Tenslotte heb ik ook een professionele opleiding gehad als beeldhouwer. In mijn denken en handelen ben ik dezelfde persoon gebleven. Alleen de materie is veranderd .” Het oerlandschap in de doeken transformeert naar tastbare beelden, stieren en paarden vol ingehouden kracht.

Om de koersverandering beter te kunnen verklaren en begrijpen is het handig even terug te kijken naar de ontwikkeling van Beckers. Die lijkt zich in eerste instantie allerminst richting kunst te ontwikkelen. Na de lagere school in Roermond  bezoekt hij korte tijd de HBS. Door een verhuizing belandt hij op het St. Michielscollege in Geleen. Verruilt de HBS voor het atheneum. Vat het plan op om Engels te gaan studeren in Utrecht. Laat dat weer varen en neemt plaats in de schoolbanken van de Maastrichtse kweekschool. “Ik twijfelde in die tijd. Niet zo zeer over het beroep als leraar, ik wilde altijd al les gaan geven. Maar ik wist niet of dat per se Engels moest zijn.”

De beslissing van Beckers om onderwijzer te worden, blijkt cruciaal voor zijn verdere (kunst) leven. Ook al lijkt een pedagogisch  opleidingsinstituut  nu niet direct de aangewezen plek waar aankomende  kunstschilders goed gedijen. Maar in Maastricht kreeg hij onderricht  van de Drentse leraar Dirk Oosterkamp. “Een man die met flair lesgaf in handvaardigheid, bordtekenen en kunstgeschiedenis. Hij had een prachtige diaserie over Vincent van Gogh, die diepe indruk op me gemaakt heeft. Ik ben eind augustus aan de opleiding begonnen en in het najaar was ik kunstenaar in mijn gedachtewereld. Zo voelde dat. De roeping was duidelijk. Dagelijks zat ik wel ergens te tekenen en verdiepte me in kunstboeken. Het liet me niet meer los.” Hij  maakte wel nog zijn opleiding af. Zo zit het beestje in elkaar.

Een eerste ‘ommekeer’ in zijn bestaan voltrekt zich in 1987. Beckers heeft dan al een paar exposities achter de rug. Zijn studie aan de kunstacademie, handvaardigheid MO- A en -B, is na negen jaar voltooid. Hij volgde bovendien professionele  beeldhouwlessen  en haalde een eerstegraads bevoegdheid in de kunstgeschiedenis.  Ik kreeg eindelijk een vaste baan. De stukjes van de ingewikkelde puzzel vallen eindelijk op hun plaats. Hij wordt verantwoordelijk voor de creatieve afdeling van een nieuw Activiteitencentrum van de Stichting Gehandicaptenzorg Limburg (SGL) , die zich in Sittard nestelt . Aan een hard leven  van vervangen op scholen  en studeren in de avonduren komt een einde. Het streven naar maatschappelijke zekerheid is vervuld.

Een goed moment om de schilderkwast dieper in de verf te stoppen. Studiereis naar o.a. het Engelse  graafschap Cornwall. Beckers verliest zich in de ruige natuur. Wordt gegrepen door het geweld  waarmee de zee tegen de rotsformaties beukt. Zwerft dagenlang door het landschap en  zuigt de impressie op.  Fotografeert en maakt een enkele schets. Zijn passie bereikt een hoogtepunt. Thuis in zijn atelier ontstaan doeken met een persoonlijke werkelijkheid en zeggingskracht. Beckers schud zijn verenpak op en vliegt uit, het land in.  Limburg is mooi maar klein. De landschappen en rotspartijen  bedekken de muren in galerieën van Vaals tot Oldebroek.  Lovende recensies. “Maar leven van mijn kunst? Nee. Dat kan maar een enkeling in ons land.”

Daarom handhaaft hij zijn baan bij de stichting. Nu in Maastricht. Waar hij met hout en staal werkt.”Ik kreeg de mogelijkheid om me in iets nieuws te verdiepen.” Hij leert beter lassen en maakt kennis met de specifieke eigenschappen van diverse metaalsoorten. Met zien clienten vervaardigt hij beelden van klei op een creatieve wijze. “Meer toegepast, geen vrije plastieken.” Bij zichzelf rakelt  een oude liefde op en gaat aan de slag. Thuis, in zijn atelier staan beschilderde doeken nu in een hoek, bestoft. De beelden in de ruimte ruiken naar verse terracotta.

Beckers is tevreden over de wijze waarop hij in het leven staat. Er is voldoening over de erkenning. Het streelt zijn ego. “Maar ik zoek nog steeds naar verdere verdieping. Techniek is uitsluitend  een middel, mag nooit verworden tot een doel. Je mag niet koketteren  met trucjes  maar de zeggingskracht  in je doeken of de uitdrukking  in je beelden proberen te verbeteren. Het is de zaak steeds kritisch te blijven op je werk en het te toetsen aan dat van anderen. Ja, dat laatste doe ik vrij intensief. Ik ben de laatste die mijzelf schouderklopjes  staat te geven.”